Wojny atomowe starożytności

Wojny atomowe starożytności

Wojny atomowe starożytnościs | Fot. Sven Scheuermeiers

Wojny atomowe starożytności to temat niezwykle kontrowersyjny i wprawiający w zdumienie wielu współczesnych badaczy historii. Nawet doświadczeni zwolennicy kontaktów z obcymi, jak Erich von Däniken, byli zakłopotani, odkrywając kolejne dowody. Chociażby te znalezione w starożytnym mieście Mohendżo-Daro w Indiach – stopione kamienie i naczynia. Sposób zniszczenia tych artefaktów jest identyczny z efektem, jaki wywołałby współczesny wybuch jądrowy.

To jednak nie wszystko. Na całym świecie odnajdujemy pozostałości potężnych cywilizacji, których poziom rozwoju wydaje się, przynajmniej w niektórych dziedzinach, wyższy od naszego. Część badaczy przeszłości doszła do wniosku, że przed obecną cywilizacją techniczną istniała już inna, która została zniszczona w wyniku wojny nuklearnej.

Wiele starożytnych przekazów, mitów, świętych ksiąg, a także wykopalisk i zagadkowych odkryć, sugeruje wyraźnie, że przed wieloma wiekami na Ziemi istniała zaawansowana cywilizacja.

Mahabharata

Jednym w przykładów takich starożytnych zapisków jest „Mahabharata”. Oficjalnie jest to jeden z dwóch głównych hinduistycznych poematów epickich (obok Ramajany), należący do głównych dzieł literatury indyjskiej. Epos ten jest najdłuższym utworem literackim na świecie i liczy sobie 200 tysięcy wersów. Tematem przewodnim utworu jest historia starożytnych Indii. Należy też zaznaczyć, że w jego skład wchodzi także jedno z najważniejszych dzieł hinduizmu – Bhagawadgita.

W treści Mahabharaty znajdujemy szczegółowe opisy eksplozji potężnych ognistych kul, które wywoływały ogromne burze i wichury. Wielu badaczy sugeruje, że może tutaj chodzić o broń atomową.

Ludzie dotknięci skutkami takich wybuchów wykazywali objawy klasycznej choroby popromiennej. Wśród tychże objawów były wymioty, osłabienie, wypadające włosy i śmierć. Dodatkową ciekawostką są zalecenia starożytnych autorów, mające pomóc ludziom w ochronie przed śmiercią. I tak, starożytny tekst radzi usunąć z powierzchni ciała wszystkie metalowe przedmioty oraz zanurzyć się w rzece. Jest to najprostsza forma dekontaminacji, jaką można zastosować. Zresztą jest wykorzystywana także w dzisiejszych czasach.

Mahabharata przedstawia historię wojny Kurukszetra, toczonej przez klany Kaurawów i Pandawów. Najważniejsza z bitew tej wojny miała miejsce gdzieś w pobliżu Delhi. W eposie szeroko opisane zostało uzbrojenie wykorzystywane podczas działań wojennych. W jego skład wchodziły chociażby pojazdy przedstawiane jako podniebne rydwany (tzw. wimany), wyposażone w potężną broń i zdolne do zadziwiających manewrów.

Aswatthaman [...] przywołał broń Agneya, której nie mogą się przeciwstawić nawet bogowie [...].Słup światła skrzący się niczym ogień, choć bez dymu, wypełniała wściekłość. Wszystkich, którzy znaleźli się w jego zasięgu, ogarnął mrok [...]. Ciała wielkich słoni bojowych, spalone przez broń, leżały porozrzucane.

To tylko jeden przykład, a jest ich o wiele więcej. Mahabharata przedstawia bardzo wiele działań wojennych, w których brali udział bogowie, półbogowie i ludzie. Opisywane są działania artyleryjskie (agneyastra), gazy obezwładniające (mohanastra), wspomniane wyżej samoloty bojowe (wimany), a także urządzenia takie jak radary, rakiety czy głowice nuklearne.

Wojny atomowe starożytności według Mahabharaty

Oto przykładowy fragment pochodzący z Mahabharaty, opisujący walkę:

Jeden pocisk wybuchł z całą potęgą świata. Rozżarzony słup dymu i ognia, tak oślepiający jak dziesięć tysięcy słońc, uniósł się w całej swej wspaniałości [...].

Przedstawiona tutaj nieznana broń jest też określana mianem żelaznego pioruna. Zamienił on w popiół całą rasę Andhaka i Vrishni. Ich ciała zostały całkowicie spalone, uniemożliwiając nawet identyfikację poległych.

Ich paznokcie i włosy wypadały, wyroby garncarskie pękały bez widocznego powodu, a wszystkie ptaki zbielały. Po kilku godzinach całe pożywienie zostało zatrute [...]. By uciec przed tym ogniem, żołnierze rzucali się do rzek i strumieni, aby obmyć siebie i swój ekwipunek.

Następstwa działania tego potężnego oręża opisane zostały w następujący sposób:

Rozpoczęła się wichura [...]. Wyglądało to, jakby słońce się obróciło. Świat, spieczony ogniem, wydawał się być w gorączce. Słonie i inne zwierzęta lądowe, palone energią tej broni, w popłochu uciekały [...]. Nawet wody były tak gorące, że przebywające w nich stworzenia zaczęły płonąć [...]. Żołnierze przeciwnika upadali jak drzewa w szalejącym ogniu. Ogromne słonie bojowe palone siłą tej broni padały na ziemię, przerażająco rycząc z bólu. Inne, palone ogniem, biegały na wszystkie strony, jakby znajdowały się w środku płonącego lasu. Także rumaki i pojazdy spalone energią tej broni wyglądały jak drzewa płonące w pożarze.

Co więcej, w księdze zatytułowanej Karna Parwa, będącej ósmą księgą Mahabharaty, zamieszczono nawet wymiary tajemniczej broni:

Śmiercionośna strzała [...] mierzy trzy łokcie i sześć stóp [około 320 centymetrów] i jest obdarzona mocą pioruna Indry. Posiadała ona moc niszczenia wszystkich żyjących stworzeń.

Mahabharata zawiera w sumie około 230 strof poświęconych opisowi budowy rakiet i pojazdów latających (wimany), biorących udział w wojnie. O wimanach czytamy, co następuje:

W wyniku działania sił utajonych w rtęci, które uruchamiają wir napędowy powietrza, człowiek znajdujący się wewnątrz może podróżować w przestworzach [...]. Wimana za pomocą rtęci jest w stanie wytwarzać moc pioruna [...]. Jeśli jej żelazny silnik o odpowiednio połączonych częściach zostanie napełniony rtęcią, a do jego górnej części doprowadzony zostanie żar, zaczyna on z rykiem lwa zwiększać moc [...] i natychmiast wzlatuje w niebo, stając się perłą nieboskłonu.

W księdze szesnastej Mahabharaty, zatytułowanej Mausala Parwa (Księga Buław), możemy znaleźć fragment wskazujący na to, że w końcu ówcześni ludzie uświadomili sobie, że broń stosowana podczas wojny bogów jest zbyt niebezpieczna dla całego świata. Podjęto więc decyzję o jej zniszczeniu:

Czując wielką udrękę, król nakazał zniszczyć Żelazny Piorun na drobny proch. Wezwał ludzi [...], aby wrzucili ten proch do morza.

Ciąg dalszy nastąpi...

Kategorie: Niesamowite